سلام ای بهـشتی، که بی‌بارَگـاهی            پُر از سوزِ اشک و، پُر از بغضِ آهی
اگـر بی‌فـروغـی، وَ یـا بی‌پـنـاهی            ولی روشـنـی تـو، بـه نـورِ الـهـی

به برهـانِ باقـر به سیـمای صادق
تو عرفانِ محضی به قـرآنِ ناطق
غـبـارت به دردِ دلِ مـا دوا هست            که ویـرانـیِ تو گـلـستانِ ما هـست
نگـاهت شبـیـهِ خودِ کـربلا هـست            تجـلّیِ تو تا به عـرشِ خـدا هـست
تو زیـبـا شوی با گـلِ یـاسِ زهـرا
به حـقِ دو دسـتـانِ عـبـاس زهـرا
ببـین کـرده امشب دلِ من هـوایت            غـریـبانه چون شمع گـریَـم برایت
ز ظلمی که کرده عـدو با سرایت            چه بغـضی نـشـسته دلِ کـفـترایت
به حـقِ حـسن کو بوَد جانِ سجـاد
شـود روزی جـانِ تـو آبـاد و آزاد
تو تفـسـیرِ عـشقی به رنگِ حقایق            ضریح و شبـسـتانِ تو قلبِ عاشق
شکـوهِ تو لبخـندِ هر صبحِ صادق            پُر از عـطـرِ یـاسی و باغِ شقـایق
تو زیبایی‌ات کمتر از کربلا نیست
اگر چه به رویم درِ روضه وا نیست!